โจทย์ฝึกเขียน – ความรู้สึกกับประสาทสัมผัส

หนึ่งในกิจกรรมที่คุณพีทตั้งใจว่าจะทำสัปดาห์ละครั้งคือการฝึกเขียนครับ

การเขียนนิยายออกมาเป็นเรื่องนี่ นอกจากจะใช้ (1) ทักษะในการสร้างเรื่องราว และ (2) ทักษะในการเล่า แล้วก็ยังต้องใช้ (3) ทักษะทางภาษา หยิบจับคำมาเรียงเป็นประโยค เป็นย่อหน้า เพื่อสื่อเรื่องที่เล่านั้นให้ไปถึงจิตใจคนอ่านด้วย

พอไม่ได้เขียนนานๆ เข้าก็รู้สึกเลยครับว่า ฝืด! นึกคำไม่ออก เขียนประโยคไม่ถูก บางทีมีสิ่งที่อยากบอก แต่พอเขียนออกมาเป็นประโยคแล้ว มันไม่ตรงกับที่ต้องการซะทีเดียว

เลยทำให้รู้ว่า ทักษะการใช้ภาษาเองก็ต้องฝึกฝนเหมือนกัน ยิ่งฝึกมาก เราก็ยิ่งใช้ภาษาได้คล่อง และสื่อเรื่องที่อยากเล่าออกมาได้ตรงเป้าตรงใจมากที่สุด

คุณพีทก็เลยคิดว่า แต่ละสัปดาห์จะตั้งโจทย์ให้ตัวเองฝึกเขียนหนึ่งข้อ โดยเน้นที่การใช้ภาษานี่แหละ (การสร้างเรื่องเล่าเรื่องไปว่ากันตรงอื่น) ถ้าเราฝึก “แค่สัปดาห์ละครั้ง” แต่ละเดือนๆ ก็คงคล่องขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว

ไหนๆ ก็ตั้งโจทย์แล้ว จะฝึกคนเดียวก็ออกจะน่าเสียดาย ก็เลยเอามาแบ่งปันตรงนี้ครับ เผื่อว่าใครสนใจจะร่วมวงลงสนามด้วยกัน อย่างน้อยที่สุดถ้าใครเก่งอยู่แล้วก็ยังเป็นการลับฝีมือไว้ให้คมตลอดเวลา

กติกามีข้อเดียวคือ อ่านโจทย์แล้วเขียน เขียนเองอ่านเองก็ได้ ไม่จำเป็นต้องอวดใคร แต่ถ้าใจดีอยากแบ่งปันหรือผลัดกันดู จะมาโพสต์ไว้เป็นคอมเมนต์ที่นี่ก็ได้ครับ หรือจะโพสต์ในบล็อก ในเฟซบุ๊ค ในเว็บส่วนตัวตามสะดวก แล้วเอาลิงก์มาโพสต์ที่นี่เรียกคุณพีทไปดูก็ได้ครับ

โจทย์ฝึกเขียน – ความรู้สึกกับประสาทสัมผัส 

เขียนบรรยายความรู้สึกของตัวละครหนึ่งคน จะเป็นความรู้สึกอะไรก็ได้ แต่ให้ใช้ประสาทสัมผัสอย่างน้อยสี่ในห้าอย่างมาช่วยประกอบการบรรยาย ความยาวตั้งแต่ 5 – 15 บรรทัด  

(ประสาทสัมผัสทั้งห้าได้แก่ ตา-เห็นภาพ หู-ได้ยินเสียง จมูก-ได้กลิ่น ลิ้น-รู้รส สัมผัสทางกาย-ร้อน เย็น แข็ง อ่อน เปียก แห้ง ฯลฯ)

ขอให้สนุกกับการฝึกเขียนครับ

---

คุณพีททำการบ้านเสร็จแล้วครับ ตอนเขียนโจทย์นึกว่าง่าย เอาเข้าจริงยากชะมัด ฮ่าๆ

            พิถยะใจหายวูบ... ไม่มี! บนโต๊ะไม่มี! หลังตู้ก็ไม่มี! ที่หัวเตียงก็ไม่อยู่! เขาหมุนรอบตัวจนขาแทบจะพันกัน กลิ่นการบูรยังแผ่วจางอยู่ในห้อง แล้วมันจะหายไปได้ยังไง!

            ชายหนุ่มคว้าชายผ้าปูเตียงตลบขึ้น เสียงกริ๊กดังมาจากซอกข้างฝา พิถยะหันขวับใจเต้นแรง คุกเข่าลงแนบตามอง... ไม่เห็นอะไร... ชายหนุ่มพ่นลมหายใจพรู่ใหญ่ ยังไงล่ะนี้? หันซ้ายหันขวา จะขยับเตียงก็ติดกองเอกสารที่เขาฝากไว้ชั่วคราวจนเต็มพื้น ไฟฉายก็ไม่รู้อยู่ไหนไม่อยากจะเสียเวลาหา อย่ากระนั้นเลย ห้องเราคงไม่มีงูหรอกนะ...

            เขาทำใจกล้าค่อยๆ สอดแขนเข้าไปใต้ขอบเตียงตรงที่วางชิดฝา ยังไม่ทันควานหานิ้วก็ไปโดนผิวเรียบแข็งโค้งขนาดกำลังพอดีมือ ชายหนุ่มยิ้มร่าตาโตใจเต้นแรงคว้าหมับ

            เจอแล้ว! ยาหม่องตรากระต่ายขวดโปรดคู่ใจ!

เพื่อนๆ เขียนแล้วเป็นไงมั่งครับ เอามาแบ่งกันอ่านบ้างก็ยินดีนะครับ จะได้เห็นหลายๆ แบบแลกเปลี่ยนกันครับ