วันอังคารที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557

โจทย์ฝึกเขียน – ความรู้สึกกับประสาทสัมผัส

หนึ่งในกิจกรรมที่คุณพีทตั้งใจว่าจะทำสัปดาห์ละครั้งคือการฝึกเขียนครับ

การเขียนนิยายออกมาเป็นเรื่องนี่ นอกจากจะใช้ (1) ทักษะในการสร้างเรื่องราว และ (2) ทักษะในการเล่า แล้วก็ยังต้องใช้ (3) ทักษะทางภาษา หยิบจับคำมาเรียงเป็นประโยค เป็นย่อหน้า เพื่อสื่อเรื่องที่เล่านั้นให้ไปถึงจิตใจคนอ่านด้วย

พอไม่ได้เขียนนานๆ เข้าก็รู้สึกเลยครับว่า ฝืด! นึกคำไม่ออก เขียนประโยคไม่ถูก บางทีมีสิ่งที่อยากบอก แต่พอเขียนออกมาเป็นประโยคแล้ว มันไม่ตรงกับที่ต้องการซะทีเดียว

เลยทำให้รู้ว่า ทักษะการใช้ภาษาเองก็ต้องฝึกฝนเหมือนกัน ยิ่งฝึกมาก เราก็ยิ่งใช้ภาษาได้คล่อง และสื่อเรื่องที่อยากเล่าออกมาได้ตรงเป้าตรงใจมากที่สุด

คุณพีทก็เลยคิดว่า แต่ละสัปดาห์จะตั้งโจทย์ให้ตัวเองฝึกเขียนหนึ่งข้อ โดยเน้นที่การใช้ภาษานี่แหละ (การสร้างเรื่องเล่าเรื่องไปว่ากันตรงอื่น) ถ้าเราฝึก แค่สัปดาห์ละครั้ง แต่ละเดือนๆ ก็คงคล่องขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว

ไหนๆ ก็ตั้งโจทย์แล้ว จะฝึกคนเดียวก็ออกจะน่าเสียดาย ก็เลยเอามาแบ่งปันตรงนี้ครับ เผื่อว่าใครสนใจจะร่วมวงลงสนามด้วยกัน อย่างน้อยที่สุดถ้าใครเก่งอยู่แล้วก็ยังเป็นการลับฝีมือไว้ให้คมตลอดเวลา

กติกามีข้อเดียวคือ อ่านโจทย์แล้วเขียน เขียนเองอ่านเองก็ได้ ไม่จำเป็นต้องอวดใคร แต่ถ้าใจดีอยากแบ่งปันหรือผลัดกันดู จะมาโพสต์ไว้เป็นคอมเมนต์ที่นี่ก็ได้ครับ หรือจะโพสต์ในบล็อก ในเฟซบุ๊ค ในเว็บส่วนตัวตามสะดวก แล้วเอาลิงก์มาโพสต์ที่นี่เรียกคุณพีทไปดูก็ได้ครับ

โจทย์ฝึกเขียน ความรู้สึกกับประสาทสัมผัส 
เขียนบรรยายความรู้สึกของตัวละครหนึ่งคน จะเป็นความรู้สึกอะไรก็ได้ แต่ให้ใช้ประสาทสัมผัสอย่างน้อยสี่ในห้าอย่างมาช่วยประกอบการบรรยาย ความยาวตั้งแต่ 5 15 บรรทัด  
(ประสาทสัมผัสทั้งห้าได้แก่ ตา-เห็นภาพ หู-ได้ยินเสียง จมูก-ได้กลิ่น ลิ้น-รู้รส สัมผัสทางกาย-ร้อน เย็น แข็ง อ่อน เปียก แห้ง ฯลฯ)

ขอให้สนุกกับการฝึกเขียนครับ




คุณพีททำการบ้านเสร็จแล้วครับ ตอนเขียนโจทย์นึกว่าง่าย เอาเข้าจริงยากชะมัด ฮ่าๆ

            พิถยะใจหายวูบ... ไม่มี! บนโต๊ะไม่มี! หลังตู้ก็ไม่มี! ที่หัวเตียงก็ไม่อยู่! เขาหมุนรอบตัวจนขาแทบจะพันกัน กลิ่นการบูรยังแผ่วจางอยู่ในห้อง แล้วมันจะหายไปได้ยังไง!
            ชายหนุ่มคว้าชายผ้าปูเตียงตลบขึ้น เสียงกริ๊กดังมาจากซอกข้างฝา พิถยะหันขวับใจเต้นแรง คุกเข่าลงแนบตามอง... ไม่เห็นอะไร... ชายหนุ่มพ่นลมหายใจพรู่ใหญ่ ยังไงล่ะนี้? หันซ้ายหันขวา จะขยับเตียงก็ติดกองเอกสารที่เขาฝากไว้ชั่วคราวจนเต็มพื้น ไฟฉายก็ไม่รู้อยู่ไหนไม่อยากจะเสียเวลาหา อย่ากระนั้นเลย ห้องเราคงไม่มีงูหรอกนะ...
            เขาทำใจกล้าค่อยๆ สอดแขนเข้าไปใต้ขอบเตียงตรงที่วางชิดฝา ยังไม่ทันควานหานิ้วก็ไปโดนผิวเรียบแข็งโค้งขนาดกำลังพอดีมือ ชายหนุ่มยิ้มร่าตาโตใจเต้นแรงคว้าหมับ
            เจอแล้ว! ยาหม่องตรากระต่ายขวดโปรดคู่ใจ!

เพื่อนๆ เขียนแล้วเป็นไงมั่งครับ เอามาแบ่งกันอ่านบ้างก็ยินดีนะครับ จะได้เห็นหลายๆ แบบแลกเปลี่ยนกันครับ

26 ความคิดเห็น:

  1. สวัสดีค่ะคุณพีท
    แวะมาอ่านแล้วค่ะ แนวระทึกเลยนะคะเนี่ย :D

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ระทึกมากเลยครับคุณแพริม ผมงี้อยากจะเขกกะโหลกนายพิถยะซักโป้ก! ฮ่าๆๆ

      ลบ
    2. กำลังหาวิธีแอดบล็อกคุณแพริม ไม่เคยเล่นพลัส ขอเวลางมหน่อยนะครับ แหะๆ

      ลบ
    3. งั้นแพริมขอเพิ่มแอดบล็อกคุณพีทไว้ที่บล็อกแพริมนะคะ ^^

      ลบ
    4. แอดสำเร็จแล้ว เย้ งมอยู่ตั้งนาน พอไม่ได้ใช้นานๆ ก็ลืมว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้างครับ

      ลบ
  2. แว่บมาอ่าน..มาเม้น..ขำๆ กับยาหม่องคู่ใจ
    เฮียพีทสบายดีนะคะ

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. สบายดีจ้า ขอบคุณที่ขำ ผู้กำกับขำไม่ออก จะเอาขวดยาหม่องอุดหูตาพิถยะอยู่เนี่ย

      ลบ
  3. ขอบคุณมากคะ ได้ความรู้เยอะเลย

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ยินดีครับคุณแสงดาว เห็นว่าเขียนนิยายอยู่เหมือนกัน ขอให้สนุกกับการเขียนนะครับ ^^

      ลบ
    2. ตอนนี้อยากเรียนการเขียนและเทคนิคการเขียนให้เข้าใจเสียก่อนคะ ค่อยแต่งนิยายใหม่ อยากเรียนรู้ให้เยอะกว่านี้ค่อยลงสนามนะคะ ช่วยสอนด้วยนะคะ

      ลบ
    3. ยินดีพูดคุยแลกเปลี่ยนกันครับคุณแสงดาว เห็นไปตั้งกระทู้ที่เว็บ forwriter แล้วใช่มั้ยครับ คนที่เคยลองเขียนมาบ้าง พออ่านเรื่องเทคนิคแล้วจะนึกภาพออก เข้าใจได้เร็วขึ้น และน่าจะเอาไปปรับใช้ให้เข้ากับงานตัวเองได้ สู้ๆ ครับ

      ลบ
    4. ขอบคุณมากค่ะ คุณได้ลงนิยายบ้างไหมค่ะ ลงที่ไหนจะได้ตามไปอ่านนะคะ

      ลบ
    5. ตอนนี้ไม่ได้เขียนแล้วครับ พลังความขี้เกียจเข้าครอบงำ แหะๆๆ

      ลบ
  4. i

    กลิ่นควันไฟที่ไหนสักที่ลอยมาปะทะจมูก
    ทำให้ยี่สิบสองต้องหันซ้ายหันขวาอย่างเร่งด่วน
    เพราะหวั่นวิตกว่าอาจเกิดเพลิงไหม้แถวๆ นี้
    เสียงไซเรนจากรถดับเพลิงก็ลอยมาตามลมใกล้เข้ามาทุกที่
    เธอรีบชะโงกมองออกไปนอกหน้าต่าง
    ต้นเพลิงอยู่ห่างจากบ้านไปประมาณหนึ่งกิโลเมตร
    ถ้าเดาไม่ผิดที่นั้นเป็นเพิงร้านขายตือคาโคเจ้าเก่า
    ยังจำได้มิรู้ลืมถึงรสชาติของเผือกและความกรอบของแป้งด้านนอกได้ดี
    น้ำจิ้มแม้จะไม่หวานมากแต่รสชาติจัดจ้าน

    เธอรีบกลืนน้ำลายลงคอ แล้วสลัดภาพตือคาโคออกจากหัวไปให้หมด
    รีบคว้ากุญแจรถมอเตอร์ไซด์กำแน่นจนรู้สึกถึงรอยกดไปยังฝ่ามือ
    เพื่อมุ่งหน้าไปดูสภาพที่เกิดเหตุ
    "ตือคาโคจะต้องรอด!!"

    22 ชื่อนางเอก เหรอ ฮ่าๆ
    สนุกดีค่ะ คุณพีท ขอบคุณค่ะ

    i

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. สุดยอดมากอะคุณไอ โจทย์ขอสี่ผมยังแทบตายกว่าจะได้ครบ คุณไอจัดห้าเลย จัดเต็ม นางเอกนี่ตั้งชื่อตามวันเกิดใช่มั้ยครับ เหมือน วันเฉลิม วันฉัตร อะไรแบบนี้ วันที่ 22 ฮ่าๆๆ

      ลบ
  5. แหม...ตอนแรกออกแนวระทึกขวัญนะคะเนี่ย พอเจอประโยคสุดท้ายเท่านั้นแหละ ขำก๊ากเลย ยาหม่องตรากระต่าย!! ทาถูทาถู..จะหายไหม? ฮ่าๆๆๆ

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ตายล่ะ แสดงว่าเขียนความรู้สึกไม่ผ่าน อารมณ์ของหายกลายเป็นระทึกขวัญไปได้ ฮ่าๆๆ เอาใหม่ๆ อาทิตย์หน้าเอาใหม่

      ลบ
  6. พุทโธ สังโฆ ..ลุ้นระทึกใจแทบหลุดจากขั้ว นึกว่าปี๋หลอก ...พี่พีทเล่าเก่งจัง

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. ตกลงเขียนความรู้สึกไม่ผ่านจริงๆ อารมณ์หาของกลายเป็นเรื่องผีไปซะแล้ว ฮ่าๆๆ อาทิตย์เอาใหม่ ซ้อมใหม่

      ลบ
  7. แหะแหะ คนขี้กลัวอ่านอ่ะเนาะ...มันระทึกค่ะ ไม่ใช่แค่ลุ้นว่าพิถยะหาอะไรอย่างเดียวไง...อารมณ์เหมือนพิถยะสงสัยอะไรจนต้องรื้อหาอ่ะค่ะ ตรง...พิถยะหันขวับใจเต้นแรง...ทำหนูใจไปอยู่ตาตุ่ม ฮ่าๆ

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. เขียนผิดอย่างแรง ฮ่าๆ คราวหน้าเอาใหม่

      ลบ
  8. นานๆ เข้ามาใช้บล็อกสักที งงอยู่พักใหญ่กว่าจะเม้นท์ได้

    ตอบลบ
    คำตอบ
    1. เหมือนกันเลย หาอยู่ตั้งนาน ใส่ผิดใส่ถูกก็มี

      ลบ